De schouder eronder

Vol levenslust komt de dalmatiner binnenrennen. Alles en iedereen wordt besnuffeld, waarbij ongegeneerd ook de private delen van mij en mijn assistente aan een onderzoek worden blootgesteld. Zonder resultaat overigens. Even de knie omhoog en het dier weet dat dit gedrag net een tikje te levenslustig is.

Hij loopt kreupel aan zijn rechter voorbeen weet de eigenaar te vertellen. Al een paar maanden. De eigen dierenarts, uit de noordkop van noord-holland, had al een aantal therapieën voorgeschreven maar die hadden helaas niet tot herstel geleid.

Ik lees de verwijsbrief door en zie dat er een wisselende kreupelheid aan de voorbenen is geconstateerd waarbij onderzoek niet een duidelijke locatie laat zien. Ik ga met het dier en het baasje naar buiten en laat hem een aantal keren het pad op en neer lopen. Niets te zien zegt de eigenaar teleurgesteld. Net hetzelfde als je naar de tandarts gaat, is je kiespijn ook over. Ik ben het niet met hem eens. Hoewel het heel gering is laat het dier voor mij wel degelijk een kreupelheid zien. Links! Als ik, weer in de spreekkamer, een speciale handgreep op de linkerschouder loslaat is het met de vriendelijkheid meteen gedaan. Een grauw naar achter moet duidelijk maken dat deze actie van mij niet gewenst is. Ik maak een röntgenfoto van de schouder en zie dat de achterrand van de schouderbladrand is afgebroken.

Dat wordt opereren. We maken een afspraak.

Een week later doe ik tijdens de operatie een schrikbarende ontdekking. De pezen en kapsels van de linker schouder zijn fors vergroeid. Enorme littekenweefselbalken, sommige met gaten erin, maken de operatie niet een van de makkelijkste. Het is duidelijk dat het dier een forse klap op zijn schouder moet hebben gehad. En ik kan mij, gezien de levenslust van het dier, wel voorstellen hoe dat gegaan is. In het bos in volle vaart op, om en over bosjes, takken en bomen rennend kan een bocht zo makkelijk verkeerd berekend worden. De klap tegen een boom wordt als eerste door de schouderpartij opgevangen. En deze klap was even te hard geweest. Ik snij al het overbodige weefsel weg en beitel het losse stuk bot van de achterrand van het gewricht. Gezien de ernst van het defect ben ik best tevreden over het resultaat. Maar hoe het uiteindelijke herstel zal verlopen gaat van het dier zelf afhangen.

Dus zou ik hem wel willen toeroepen: “kom op joh, schouders eronder”.