"Maar alleen als het heet is"!

En wat is het de laatste paar weken heet geweest. Heerlijk!! Lekker bakken onder een strakblauwe hemel en een goudgloeiende zon. Biertje, ijsje, terrasje. En vooral veel relaxen. Wat doet de zon een mens toch goed.

Meestal staan we er niet zo bij stil,  maar de zon en de hitte kunnen ook vreselijk slopend zijn. Zowel voor mens als voor dier. En zeker voor zieken en/of ouderen kan de hitte van aangenaam snel naar ondragelijk omslaan. De warmte kan zelfs door oververhitting fataal verlopen. Een hond in een afgesloten auto in de zon of een konijn in een hok op het achterplaatsje, zonder beschutting, kunnen daardoor de dood vinden. Maar ook minder ernstige bezwaren kunnen het welbevinden van mens of dier ernstig aantasten.

Zo werd mij laatst een mopshond aangeboden met een forse benauwdheid. “Maar alleen als het heet is”,  zo verzekerde de eigenaar mij. En inderdaad stond het diertje op die bewuste, zonovergoten zaterdagochtend, met een enorm reutelend bijgeluid tijdens het inademen, lijdzaam op de behandeltafel te wachten. Het tekort aan zuurstof had elke vorm van activiteit gesmoord. Niet dat de tong al blauw aan het worden was, een signaal dat kortademigheid overgegaan is in benauwdheid, maar er was wel een totaal onvermogen tot enige inspanning. Als ik goed luister komt het bijgeluid diep uit de keel. Bij het luisteren van de longen denk ik daar geen afwijking te horen, maar door het enorme bijgeluid wat uit de keel komt, kan ik dat niet zo goed beoordelen. Er is geen echte koorts hoewel de temperatuur wel wat aan de hoge kant is, waarschijnlijk door de inspanning van de versnelde ademhaling.

Ik besluit de keel  nader te onderzoeken. Na een verdovingsprikje  en wat ondersteunende zuurstof heb ik de mogelijkheid het strottenhoofd en de luchtpijp aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Wat ik zie is een schrikbarend maar wel bekend probleem bij de kortsnuiten zoals buldoggen en mopshonden. Door een te nauwe en te korte keelholte zuigt het arme dier tijdens een heftige ademhaling het achterste, zachte deel van het verhemelte in de luchtpijp. Met grote moeite moet de lucht langs dit obstakel naar binnen worden getrokken met het enorme bijgeluid en benauwdheid als resultaat. Bij de inspectie van de luchtpijp door middel van een scoop, constateer ik dat deze mooi rond van vorm is zodat ik kan uitsluiten dat de oorzaak van het probleem daar gezocht moet worden. De enige oplossing is een operatie.

We brengen een tube in de luchtpijp om ervoor te zorgen dat de zuurstofvoorziening tijdens de operatie optimaal is. Het beademingsapparaat suist geruststellend. Als eerste beoordeel ik hoeveel het zachte verhemelte te lang is. Hij mag niet meer in de luchtpijp gezogen kunnen worden maar moet wel in ruststand zijn afsluitende functie naar de mondholte uitoefenen. De plek waar de snee moet komen markeer ik door met een pincet een klein wondje in het zachte verhemelte te knijpen. Met een nat gaasverband laat ik het te lange deel van het verhemelte naar mij toegekeerd zijn. Vanaf de markering knip ik voor en achterzijde van het te lange deel symmetrisch in en verwijder het. Gebruik makend van een oplosbare hechtdraad sluit ik, met een vijftal knopen de wond. Zo op het oog een prachtig resultaat. In ieder geval is er na de operatie geen bijgeluid meer te horen. De toekomst zal leren of er voldoende weefsel verwijderd is.

En nu maar hopen dat we nog een aantal lekkere hete dagen tegemoet gaan. Hete dagen waar onze mopshond dan zonder benauwdheid van kan genieten.